Mijn laatste blog…

Waar in een leven van ruim 10 jaar borstkanker en uitgezaaide borstkanker blijkt dat het over is en de de koek op is, moeten we nu echt nadenken over hoe we deze laatste weken door moeten. Hoe maken we deze laatste tijd nog zinnig vol, met elkaar? Hoe lang heb ik nog, samen met de kinderen, met onze hond (niet lang meer), met mijn broer…… met de rest van mijn leven?????

Met mijn Ruud, die de laatste tijd zoveel voor me doet, kookt, boodschappen doet, wast, strijkt; zonder hem was ik nergens. We zijn nog meer op elkaar ingespeeld. Al die keren dat hij meeging naar het ziekenhuis, mee naar de oncoloog. Het enige voordeel is dat ik straks dan geen pijn meer heb. Door mijn ziek zijn, vergeet ik alles wat los en vast zit.

De hond loopt op 3 poten en loopt wiebelig, hij eet beter dan in het begin maar dat is ook wel alles, ook hij loopt letterlijk op zijn laatste pootjes.

Ik kan niets onthouden, ik vind niets lekker, ook ik loop op mijn laatste pootjes.

Het gaat heel slecht met me en ook heel snel, daardoor gaat mijn ademhaling niet goed en ik krijg geen chemo meer, mijn been is heel dik en ze kunnen hooguit de pijn tijdelijk verminderen.

Maandag eind van de middag naar Rotterdam om persoonlijk afscheid nemen van de oncoloog, dr. Agnes Jager. Na eerst bijna 4 jaar in Bergen op Zoom, ruim 6 jaar in Rotterdam is het dan toch voorbij. De verwachting is dat het niet lang meer zal duren!

‘ s Nachts kom ik een aantal keer mijn bed uit; heb een zwaar gevoel als bij een dichtgedrukte neus. Het bed staat al klaar in de huiskamer, zodat ik daar kan liggen. Er nu komt nu veel bezoek, maar Ruud houdt het allemaal scherp in de gaten. De kinderen en Ruud zijn er verdrietig onder. Ik krijg zelfs bezoek uit Spanje en daar ben ik heel blij mee.

Allemaal bedankt voor jullie medeleven, jullie begrip en jullie lieve reacties!!!